In 1997 belde mijn overbuurman dat ze met honden kwamen zoeken naar een vriend van hem en of ik als duiker daarbij wilde helpen. Hoezo, kunnen die honden dan ook duiken?
Toen snapte ik het nog niet, maar werd al heel snel wijzer.
Ongelooflijk hoe scherp de reukzin van die honden is, net boven het water ruiken ze de geuren die van een slachtoffer afkomen en kunnen dat dan ieder op zijn eigen wijze kenbaar maken aan de geleider dat ze de plaats van het slachtoffer gevonden hebben. Een bijzonder ervaring was tijdens een inzet in Den Bosch waar de honden op het water verwezen langs een rietkraag. Een hond vanaf rechts, een andere hond vanaf links. De drenkeling werd precies daar tussenin gevonden.
Als duiker sta je dan te wachten totdat de inzetleider ongeveer de plaats weet en dan mag ik eindelijk duiken.
De eerste keer in het kanaal in Oosterhout, nog zonder lijn, daarna oefenen aan de seinlijn waardoor de collega aan de kant je kan bijsturen indien nodig, nu hebben we zelfs communicatie apparatuur om met de duiker te kunnen praten.
Maar omdat het eerste duiken nog even op zich liet wachten besloot ik met mijn collega duiker even langs de brug heen en weer te gaan om te kijken wat er hier misschien was gedumpt.
Nog geen 2 m onder water kwamen wij de eerste fiets al tegen, naar de kant terug gebracht, zag er nog redelijk uit. Daarna verder en langs een opengebroken kluisje en een paar autovelgen kwamen wij aan de overkant weer boven. Wat schetst onze verbazing, de fiets was alweer verdwenen.
Een heel bijzondere vondst kwam ik tegen tijdens een duik in Noord-Holland. In een sloot, met nog geen 10 cm zicht, op de tast een klein hoofdje en lichaam voelen, dan slaat je hart even over. Maar het bleek een betonnen beeldje te zijn, dat heb ik nog steeds bij mij in de tuin staan.
In die jaren daarna ben ik als lid Ondersteuningsteam overal voor ingezet, oefenslachtoffer in het bos, in puinlocaties en onder water als oefendrenkeling en elke keer weer werd ik door onze honden gevonden. Ook ben ik mee geweest naar zoekacties in Portugal en Spanje, een gigantische ervaring op zich waarvan ik veel heb geleerd.
Daarna kregen wij een oude brandweerbus die we kompleet hebben verbouwd om als inzetbus dienst te gaan doen. Dat was tijdens inzetten mijn basis om de verschillende groepen te coördineren samen met de inzetleiding.
Onze hond Duncan, mag af en toe meetrainen, wat hij geweldig vind. Door een aangeboren oogafwijking zal hij echter nooit inzetbaar worden als reddingshond maar het zoekspelletje vindt hij fantastisch.
Toen de inzetbus door een ongeluk verloren was gegaan hebben wij onze camper een keer als inzetbus gebruikt. Het leuke was dat diverse collega’s vonden dat de camper wel voldeed maar dat we hem maar snel oranje moesten spuiten. Dat gaat dus niet gebeuren.
Maar gelukkig hebben we een nieuwe bus die we weer aan het inrichten zijn en ik hoop dat die bij inzetten zijn dienst weer gaat bewijzen. Ik blijf er mijn best voor doen, want er is niets zo erg voor nabestaanden om in het ongewisse te moeten blijven bij een vermissing van een dierbare.
Een bijzondere dag
