(geschreven door Willem)
Om 07:30 loopt 3 van de 4 zondagen per maand de wekker af. Had me stellig voorgenomen dat niet meer te laten gebeuren vanaf mijn pensionering in 2014. Niet helemaal gelukt. Vanaf die pensionering wilde ik me alleen nog maar vastleggen op activiteiten waar ik mijn ziel en zaligheid in zou kunnen gaan storten. En naast sporten en t’ai chi werd dat de RHWW. Vandaar dan-dus- toch die wekker. Want het is trainingszondag. En dan is mijn rol “oefenslachtoffer”.
Een instructeur “legt mij weg” op de meest onmogelijke plekken. In de wind, als zij of hij het de honden niet te moeilijk wil maken, maar heel vaak uit de wind, in een kuil, op een heuvel, in een boom, in een wrak, onder een vrachtwagen, in een kruipruimte, in een container, enz. En daar mag ik dan voor dood gaan liggen, zitten, hurken, hangen.
In de wetenschap dat om de beurt zo’n 5 á 6 honden naar me gaan zoeken. Gewéldig wat er dan gebeurt. Er zijn er die als een ongeleid projectiel het toegewezen gebied afracen en me meestal vinden voor je scheet kunt zeggen. (of er een laten in de stiekeme hoop dat ze me dan sneller vinden).
Maar vínden doen ze me. Ongelooflijk wat een neus voor vinden hebben onze honden! Maar dan. De baas moet nog verwittigd worden. Verwijzen is dat. En daar mag ik in de opleiding een belangrijke rol spelen. Het is aan mij om ervoor te zorgen dat de hond doet wat ie moet doen. En daar zijn grofweg 2 methoden voor. We hebben bringselhonden en blafhonden. (Er zijn ook pendelhonden, maar daar heb ik niet zoveel aan op te leiden).
Bringselhonden hebben een staafje (bringsel) aan hun halsband hangen, welk ze in de bek moeten nemen als me gevonden hebben en bij me zijn geweest. Daarmee moeten ze dan terug naar baas rennen, en samen weer terug naar mij. Waar dan een interessante beloning wacht. Hoe dat nou moet met zo’n bringsel mag ik honden in opleiding aan het verstand brengen. Blafhonden daarentegen blijven bij mij (op mijn hoofd, op mijn buik, op mijn benen en soms vlak bij mijn oren) en horen dan hun scheur los te trekken. Zodat baas weet waar hond me gevonden heeft. Uiteraard ook dan weer de beloning als baas daadwerkelijk bij mij is gekomen.
Ik moet ze dus leren blaffen. Doe dat maar eens als niet-hond. Gelukkig zijn daar allerlei trucs voor. Inmiddels mag ik mij geloof ik een beginnend ervaren slachtoffer noemen. Met vaak een kras op de kop of een doof oor, maar ja dat hoort erbij. En we doen het allemaal voor dat ene doel: verloren mensen teruggeven aan familie en vrienden.
Diso
