Diso

Hallo, ik ben Louise Smits en voorzitter/medeoprichtster van de Stichting RHWW te Duiven.

In september 1987 ben ik samen met mijn man Ruud Smits en nog een aantal anderen begonnen met het reddingshonden werk, en in 1989 hebben wij de RHWW opgericht, het is een soort van virus dat je nooit mee kwijt raakt en eigenlijk gewoon in het bloed zit.

In de vele jaren dat ik dit nu doe heb ik natuurlijk best veel verdrietige dingen meegemaakt maar zeker ook heel veel leuke dingen.  Ik zal er een paar voor jullie benoemen.

Inzet Portugal:Wij waren voor een inzet gevraagd om naar Portugal te komen, er was daar o.a. door een kolkende rivier een brug ingestort en ik had de hond (een witte herder) Rebecca mee van mijn collega Gaby.

Het zou om vermoedelijk heel veel slachtoffers kunnen gaan die op het moment van instorten over deze brug zouden hebben gereden. De 1e dag op de boot had Rebecca al gelijk lucht van een menselijk lichaam wat zich in de letterlijk kolkende rivier zou bevinden. Rebecca, kon in eerste instantie het niet geheel uitwerken waar de exacte locatie was waar het lichaam zich moets bevinden. In de middag weer een oefening met Rebecca gedaan met een van onze eigen mensen (oefenslachtoffer) langs de oever en deze vond Rebecca dan ook zonder moeite. Vervolgens gaf de hond weer zeer duidelijk een verwijzing op de zelfde locatie als die morgen vanuit de boot. In combinatie met de Portugese marine duikers konden wij twee lichamen van een moeder met haar kind bergen (deze afschuwelijke beelden blijven voorgoed op je netvlies staan geloof mij!). Ja….en dan komt een dubbel gevoel je moet je hond natuurlijk direct belonen omdat ze de lichamen heeft gevonden met haar speeltje (daar draait het voor de hond namelijk om). Dus, ik gooi haar bal omhoog als zijnde een beloning dat ze gevonden had, staan daar uitgerekend elektriciteit masten met van die grote oranje ballen als bescherming voor vogels blijft Rebecca maar blaffen dat de bal niet naar beneden komt. (Zo ver liggen dus een traan en een lach van elkaar af op zo`n moment) wij kregen letterlijk de slappe lach met z`n allen om de reactie van de hond.

2e vervolg inzet Panama wat een lieve mensen! I.v.m. de toenmalige inzet van de meisjes Chris en Lisanne zijn wij voor een tweede maal terug naar Panama geweest met een kleine selectie leden. Door het op dat moment hele slechte weer (dit is ons vooraf nooit eerlijk verteld aldaar) duurde het heel lang voor het team met een heli boven was. Uiteindelijk, konden we de steile berg verder op lopen dit was echt een modderbad geworden door de hevige regenval en telkens moest ik letterlijk steeds er worden uitgetrokken omdat ik werd vastgezogen in de modder. Naar een lange en vermoeiende tocht (we blijven Nederlanders) kwamen we aan bij een Finka (soort schuur) waar wij als tussenstop mochten overnachten bij een stuk of 12 zeer gastvrije indianen, diens kinderen, en de tientallen dieren die ze daar hadden. Wij hadden vanuit Nederland best veel snacks e.d. meegenomen waaronder b.v. voor onze Nederlandse begrippen “simpele” stroopwafels dit was letterlijk voor de bevolking aldaar een delicatesse en werd dan ook in kruimels gebroken om er maar heel lang van te mogen genieten en ruimschoots ook gedeeld met de kippen.

Vervolgens zie je dat een aantal van die zelfde kippen die net nog hadden genoten van hun “laatste stroopwafel avondmaal” worden geplukt als dank voor onze giften (gelukkig wisten de kippen dit niet vooraf). Ik heb echt geen kip gegeten dit lukte mij niet met het voorgaande beeld. Maar wat wel duidelijk was….. dat deze mensen die letterlijk niks hadden toch wilde delen met hun “rijkdom” waarvoor ze zelfs als het om enige medicatie betrof voor hun huisdieren echt 3 uur lopend onderweg waren om dit te halen in het dichts bij zijnde dorp onder aan de berg.

Zo kan ik jullie nog wel een 100 tallen verhalen vertellen over mijn RHWW ervaringen met een lach of een traan ….of andersom. Toch maar eens een boek gaan schrijven misschien???

Groet,

Louise Smits (voorzitter RHWW Duiven)

Samen staan we sterk !!!  P.s Op de foto mijn hond Diso welke helaas inmiddels is overleden (14-10-2015) zij was en blijft mijn kanjer!!!