Hallo tweevoeters,
Wat een gek jaar is het toch. Een jaar met ups en downs. Een jaar vol met teleurstelling en hoop. Zo ook voor ons reddingshonden bij de RHWW. In maart begon Covid-19, ging ons leven beheersen. In het begin konden we nog wel trainen mits we afstand hielden van elkaar. Nou ja, de begeleiders dan. Wij honden konden rustig aan elkaars achterste en voorkant snuffelen. Dat deden we dus ook gewoon. Gelukkig hoefden wij geen mondkapje op. Vanaf half maart tot half april hebben we helaas niet kunnen trainen i.v.m. de ‘intelligente Lock down’.
Gelukkig konden we halverwege april met wat aanpassingen in de trainingen gewoon ons werk doen wat we zo graag doen. De eerste keer dat we aangepast gingen trainen liep de voorzitster met Sabine en mij mee. Sabine vond dat wel leuk want de voorzitster had al een paar weken mijn vooruitgang niet gezien. Ik vond het ook gaaf want zij is een toffe dame die altijd lekkere long-snoepjes in haar zak heeft zitten.
De eerste oefening ging niet zoals we hadden gehoopt. Mijn neus deed wel wat hij moest doen maar mijn blaf had op de een of andere manier een storing. Het blaffen wat ik normaal doe bij het vinden van een slachtoffer ging niet meer. Heel verbaasd waren we alle drie dat ik niet blafte. Zou die paar weken niet trainen dan toch ervoor hebben gezorgd dat mijn blaf het niet meer doet?
In mijn pauze in mijn autokennel heb ik mijn stembanden eens goed toegesproken: ‘kom op stembanden, laat eens wat van jullie horen straks!’ Nou, daar gingen we weer op zoek naar het oefenslachtoffer. Ik had hem geroken en alsof mijn stembanden echt hadden geluisterd gingen ze ineens hun werk weer doen. Waarschijnlijk moesten ze even opgewarmd worden… ‘Ze kan het dus wel’, hoorde ik iemand roepen. Tuurlijk kan ik het! Wat was ik blij dat mijn blaf het weer deed. Sabine was dolblij en de voorzitster ook. Als kers op de taart vertelde de voorzitster dat ik mijn Basis diploma Reddingshond had verdiend. Sabine kon het niet geloven en vroeg of dit echt zo was. ‘Ja, jullie zijn een goed team, kunnen goed samenwerken en jullie weten hoe het zoeken gaat’. Toen Sabine mij knuffelde en vertelde dat we ons diploma hadden gekregen heb ik mijn stembanden bedankt dat ze een blaf lieten horen.
We hebben daarna, ondanks de corona en de aanpassingen, nog een paar weken heerlijk kunnen trainen en heb ik ook weer veel geleerd. Ik mocht in juni ook mee naar bivak waar gebouwentraining op het programma stond. Ik kan je vertellen dat in een donker gebouw het best spannend is om te gaan zoeken. Sabine had voor de zekerheid een lampje om mijn nek gedaan zodat ik me iets zekerder voelde. Bij de eerste oefening voelde ik me ondanks dat lampje helemaal niet zeker. Ik vond het slachtoffer wel maar ik ben uit onzekerheid niet gaan blaffen Sabine vond dat dit keer niet erg. Al het begin is moeilijk. Daarna ben ik nog 2 keer in dat donkere gebouw geweest en zag je bij de derde keer dat ik veel zelfverzekerder door het gebouw liep. Uiteindelijk ging ook daar blaffen. Een super geslaagd bivak dus.
Nu is het voor ons weer een pas op de plaats i.v.m. corona. We hebben na het bivak nog een paar weken getraind en ook na de zomerstop maar nu is het virus weer hevig aanwezig en mogen we niet trainen. Niet dat we dan op onze lauweren rusten. In de afgelopen weken hebben Sabine en ik flinke wandelingen gemaakt om onze conditie te verbeteren. Zó gezellig om op pad te gaan. Dit versterkt ook onze band en hierdoor worden we een nog beter team.
Hopelijk kunnen we binnenkort weer trainen. Ik mis het maar ik vind het wel belangrijk dat het probleem met corona eerst opgelost is. We zijn als stichting uiteraard wel stand-by wanneer er een zorgelijke vermissing is.
Ik wens iedereen een gezonde tijd toe en houd je aan de regels van het RIVM!
Samen staan we sterk!
Paws Qimugta
Qimugta blog update maart 2020